Ο Μολιέρος (Jean-Baptiste Poquelin) γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1622 στο Παρίσι. Σπούδασε νομική στην Ορλεάνη, αλλά το όνειρό του ήταν να γίνει θεατρίνος, αν και εκείνη την εποχή οι ηθοποιοί θεωρούνταν περίπου υπόκοσμος και δεν είχαν δικαίωμα ούτε σε χριστιανική κηδεία. Αγνοώντας τη δυσαρέσκεια του πατέρα του, το 1643 εγκαταλείπει το επάγγελμα του δικηγόρου και ιδρύει τον πρώτο του θίασο, ο οποίος σύντομα θα χρεοκοπήσει. Ο Jean-Baptiste δεν απελπίζεται. Με κάποιον τρόπο τα χρέη αποπληρώνονται (από τον πατέρα του ή από κάποιον του θιάσου) και ο θίασος αναλαμβάνει και πάλι δράση. Τότε ήταν που άλλαξε και το όνομά του, ίσως για να μην διασύρει το όνομα του πατέρα του, ο οποίος εργαζόταν στη βασιλική αυλή. Το όνομα Μολιέρος ίσως το πήρε από κάποιο χωριό κοντά στο Le Vigan.
Τρία χρόνια αργότερα τον καλούν να παίξει στην αυλή του βασιλιά, αρχίζει να γίνεται γνωστός στην κοινωνία του Παρισιού και λαμβάνει χρηματοδότηση από τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄.
Το 1664 αρχίζει να γράφει δικά του έργα. Ετοιμάζοντας τον Ταρτούφο αποκτά τους πρώτους εχθρούς, ενώ ο ίδιος ο βασιλιάς τον προειδοποιεί: «Μην τα βάζεις με τους θρησκόληπτους. Θα σε φάνε.» Ο Μολιέρος όμως, τολμά να παρουσιάσει ένα μέρος της παράστασης σε μια μεγάλη γιορτή στις Βερσαλλίες. Οι ευγενείς επαναστατούν και πιέζουν τον βασιλιά να απαγορεύσει τον Ταρτούφο. Μόλις το 1669, άλλαξε αυτό το κλίμα και μπόρεσε να παρουσιάσει ελεύθερα το έργο του.
Την ίδια εποχή με τον Ταρτούφο, έγραψε τον Δον Ζουάν και τον Μισάνθρωπο, όπου παρουσίασε την απέχθειά του για την υποκρισία των αυλικών. Το 1668, στον Αμφιτρύωνα, ασκεί κριτική στον ίδιο τον βασιλιά.
Αν και η επιθυμία του ήταν να γίνει συγγραφέας τραγικών έργων, διακρίθηκε στην κωμωδία και κυρίως στη φάρσα, όπως παρουσιαζόταν τότε στο Παρίσι από τους Ιταλούς ηθοποιούς. Ίσως δεν είναι τυχαίο πως τα πιο επιτυχημένα του έργα είναι κωμωδίες με έντονα τραγικά στοιχεία, όπως ο Αρχοντοχωριάτης, ο Δον Ζουάν, ο Ταρτούφος, ο κατά φαντασίαν ασθενής ή ο Μισάνθρωπος, ένα ιδιαιτέρως πικρό έργο. Το χιούμορ στα έργα αυτά είναι συχνά ανατριχιαστικό και μοιάζει σαν προάγγελος του θεάτρου του παραλόγου.
Στις 16 Φεβρουαρίου 1673, παίζοντας το τελευταίο του έργο, τον κατά φαντασίαν ασθενή, ο Μολιέρος κατέρρευσε στη σκηνή αιμορραγώντας. Αγνοώντας όλες τις συμβουλές για ξεκούραση, επανήλθε και ολοκλήρωσε την παράσταση. Πέθανε λίγες ώρες μετά και ενταφιάστηκε στον χώρο που έθαβαν τα αβάπτιστα βρέφη, καθόσον, ως ηθοποιός δεν μπορούσε να ταφεί σε ιερό χώρο. Στην κηδεία του, μολονότι έγινε μυστικά με την ανοχή του βασιλιά, παρευρέθησαν περίπου 800 άτομα. Τον 19ο αιώνα τα οστά του μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο Le Pere Lachaise.
Από τα έργα του:
«Η φυσική ευφυΐα δεν μπορεί να νικήσει τη φυσική ηλιθιότητα»
«Θέλω να ξεχωρίζω από τους υπόλοιπους. Η αλήθεια είναι, πως κάποιος που είναι φίλος όλης της ανθρωπότητας, δεν είναι φίλος για μένα»
«Το καθήκον της κωμωδίας είναι να διορθώνει τους ανθρώπους διασκεδάζοντάς τους»
«Όσο περισσότερο αγαπάμε τους φίλους μας, τόσο λιγότερο τους κολακεύουμε. Η αληθινή αγάπη αποκαλύπτεται όταν δεν δικαιολογεί τίποτα»
