 |
| http://www.youtube.com/watch?v=4eKQdTyyQJU |
«Στου παππού το περιβόλι, που το αγαπάμε όλοι είναι μιά κολοκυθιά, πλάι-πλάι στη ροδιά...». Και το ερώτημα που τίθεται στο παιχνίδι είναι ποιος θα πάει τα κολοκύθια στην αλεπού. «Να πάει το δύο», «και γιατί να πάει το δύο», κ.ο.κ.
Το θυμήθηκα παρακολουθώντας την χτεσινή εκπομπή του Χατζηνικολάου με καλεσμένο τον υπουργό υγείας, κ. Γεωργιάδη. Κάθε φορά που έπαιρνε κάποιος τον λόγο και άρχιζε το τροπάριο της δικής του συντεχνίας, έλεγα από μέσα μου το ποιηματάκι: «Κάνει πέντε κολοκύθια. Θα τα δώσει ο παππούς μποναμά της αλεπούς».
Διαβάζοντας και τα σχόλια σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους σήμερα, κατέληξα στο συμπέρασμα πως πρέπει να καθιερώσουμε αυτό το παιχνίδι ως εθνικό. Μόνο που, επειδή τώρα δεν ψάχνουμε κάποιον να μεταφέρει κολοκύθια, αλλά αυτόν που θα γεμίσει τον πολύπαθο και πάντα άδειο κουμπαρά του κράτους (που το θέλουμε και κοινωνικό, τρομάρα μας), προτείνω να μετονομάσουμε το παιχνίδι «Λεφτουδιά».
Ιδού και η επικαιροποιημένη διασκευή:
"Στο μικρό μας περιβόλι
που τσαλαπατάμε όλοι
είναι μία λεφτουδιά
πλάι-πλάι στη λαμογιά.
Κάνει πέντε λεφτουδάκια
λαμπερά σαν αστεράκια,
να τα δώσει ο υπουργός
να τη βγάλει κι ο φτωχός
να’χει για τα φάρμακά του
και για τα γεράματά του."
- Ποιος θα ποτίσει τη λεφτουδιά;
- Να την ποτίσει ο φαρμακοποιός
- Και γιατί ο φαρμακοποιός;
- Εμ, ποιος να την ποτίσει;
- Να την ποτίσει ο μικροβιολόγος.
- Και γιατί να την ποτίσει ο μικροβιολόγος;
- Και ποιος να την ποτίσει;
- Να την ποτίσει ο νοσηλευτής.
Το παιχνίδι συνεχίζεται μέχρι να ξεχαστεί κάποιος και να πει «όχι εγώ» δίχως να προτείνει κάποιον άλλον. Τότε χάνει και θα πρέπει να πει ένα τραγουδάκι (στη σύγχρονη εκδοχή να πληρώσει και να πει κι ένα τραγούδι) ή να μιμηθεί κάποιο ζώο (στο δικό μας παιχνίδι ας κάνει την πάπια).
Στην Ελλάδα όμως, επειδή δεν ξέρουμε να χάνουμε, το παιχνίδι συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων, με αποτέλεσμα η λεφτουδιά να γκαγκανιάσει από την ανυδρία. Κι ενώ κανείς δεν δέχεται να την ποτίσει, όλοι μαζί κλαίνε και οδύρονται για τον καημένο τον φτωχό που χωρίς τα φάρμακά του και χωρίς σύνταξη θα πάει σαν το σκυλί στ’αμπέλι.Και όταν ο υπουργός τολμά να πει την αλήθεια χωρίς περικοκλάδες, πως χωρίς νερό η λεφτουδιά ξεραίνεται και δεν παράγει λεφτουδάκια, αυτοί που δεν ποτίζουν και που σπαράζουν για τους φτωχούς, τον αποκαλούν κυνικό και ανάλγητο. Καθόλου περίεργο για ανθρώπους που γαλουχήθηκαν με την ιδέα πως η λεφτουδιά είναι το δέντρο της ζωής στο κέντρο του ελληνικού παραδείσου, που το ποτίζει ο εκάστοτε «Θεός».
Στον κήπο του Αδώνιδος, όμως, όπως και στον κήπο του κάθε υπουργού, δεν είναι ένας ο Θεός, αλλά πολλοί. Και είμαστε εμείς που ακόμα μπορούμε να ξοδέψουμε 5 ευρώ για καφέ ή για εφημερίδα. Εμείς που έχουμε ακόμα 20 ευρώ για πίτσα και μπυρίτσες. Εμείς θα αντλήσουμε το νεράκι, εμείς θα το κουβαλήσουμε, εμείς θα ποτίσουμε τη λεφτουδιά μας και εμείς θα απαιτήσουμε να μοιραστούν οι καρποί της σωστά. Όχι κατά το προσωπικό μας συμφέρον, αλλά δίκαια, αν κατά τύχη εξακολουθούμε να ξεχωρίζουμε το δίκιο από το άδικο. Εμείς οι πολίτες, όχι οι ψηφοφόροι!
Διότι αν ενεργούμε ως ψηφοφόροι, τότε επιτρέπουμε σε κάθε επίδοξο «Θεό» να μας παραμυθιάζει πως τάχα αυτός έχει τη δύναμη του Διός και θα προκαλέσει όσες βροχές χρειάζονται για το πότισμα του κήπου.
Και όταν θα έχει στρογγυλοκαθίσει στον θρόνο που θα του έχουμε στρώσει, θα μας πει πως νόμιζε ότι μπορούσε, αλλά τελικά δεν μπορεί γιατί οι προηγούμενοι έχουν καταστρέψει το κλίμα κι επειδή οι θεοί του βορρά του κάνουν πόλεμο. Μόνο που τότε πια η λεφτουδιά θα έχει πεθάνει και αυτή που θα φυτέψουμε από την αρχή αργεί πολύ να μεγαλώσει και να καρπίσει. Άσε που κάποιος θα πρέπει να τη φυτέψει. Και ποιος θα τη φυτέψει;
- Να τη φυτέψει ο επιχειρηματίας.
- Και γιατί ο επιχειρηματίας;
- Και ποιος να τη φυτέψει;
- Να τη φυτέψει ο υπάλληλος.
- Και γιατί ο υπάλληλος; ...
