Οι κυρίες του 19ου αιώνα, στην πόλη και στο χωριό

Coffee In The Garden

Ένα υπέροχο ταξίδι στον κόσμο των γυναικών των τελευταίων δεκαετιών του 19ου αιώνα στην Ευρώπη, μέσα από τα έργα δύο σπουδαίων καλλιτεχνών. Επηρεασμένοι από τον ρεαλισμό που είναι το κυρίαρχο ρεύμα στην τέχνη, αλλά και από τον ανατρεπτικό, τότε, ιμπρεσιονισμό που επιδιώκει την αποτύπωση της στιγμιαίας εντύπωσης, θα σταδιοδρομήσουν κυρίως στο Παρίσι, στο σημείο συνάντησης των σπουδαιότερων καλλιτεχνών απ'όλον τον κόσμο. 

Ο  Αμερικανός Daniel Ridgway Knight (1839-1924) παρουσιάζει τη ζωή των γυναικών της υπαίθρου, σε μία εποχή που η ζωή των χωρικών μόλις έχει αρχίσει κάπως να βελτιώνεται. Αρκετές περιοχές, όπως η Νορμανδία, έχουν ωφεληθεί από τον γενικό πλουτισμό και την αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και των επιστημών. Ωστόσο, η ζωή παραμένει σκληρή για τους αγρότες και ειδικά για τις γυναίκες που εργάζονται στο σπίτι και στα κτήματα όλη την ημέρα, αλλά και για τα παιδιά που από την ηλικία των 12 ετών εργάζονται σκληρά μαζί με τους γονείς τους. Ο Knight εκπροσωπώντας τον ακαδημαϊκό ιμπρεσιονισμό, αποτυπώνει μία μάλλον εξιδανικευμένη εικόνα της αγροτικής ζωής, που μας δίνει όμως πληροφορίες για την καθημερινότητα των γυναικών της επαρχίας.

Family

Ο Βέλγος Alfred Émile Léopold Stevens (1823-1906) μας έχει αφήσει μία σειρά υπέροχων πορτρέτων γυναικών της ανώτερης τάξης, που εκείνη την εποχή συμπεριλαμβάνει και μεγαλοαστούς επιχειρηματίες, οι οποίοι μιμούνται τον πολυτελή τρόπο ζωής των αριστοκρατών γαιοκτημόνων της παλαιότερης εποχής. Ευρύχωρα μέγαρα ως κύρια κατοικία στην πόλη, πύργοι - εξοχικά για τις βόλτες στον καθαρό αέρα, έπιπλα και ρούχα επηρεασμένα από τα εξωτικά θέματα των παράξενων πολιτισμών της Ανατολής.

Η Ευρώπη απολαμβάνει τον πλούτο που αποκόμισε από τις αποικίες της και από τα εκπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης, λίγες δεκαετίες πριν το ξέσπασμα του Μεγάλου Πολέμου που θα αλλάξει τα πάντα, τόσο στην καθημερινότητα όσο και στον χώρο της καλλιτεχνικής έκφρασης.

A Moment Of Rest

Μια στιγμή ξεκούρασης για τη νεαρή χωριατοπούλα δίπλα στο ποτάμι, ενώ η κυρία της πόλης απολαμβάνει την ησυχία της εξοχής.

In The Country

The Laundress

Hasitation

Μπουγάδα στο ποτάμι, μία κουραστική δουλειά της καθημερινότητας των γυναικών της κατώτερης τάξης, σε αντίθεση με την κυρία δεξιά που αξιοποιεί τον άφθονο ελεύθερο χρόνο της κεντώντας.

The Shepardess

Lady With Harp

Η βοσκοπούλα και η κυρία με την άρπα. Η τέχνη ήταν μία πολυτέλεια για την οποία τα κορίτσια της επαρχίας δεν είχαν χρόνο.


Δεξιά, η νεαρή κυρία ετοιμάζεται να εντυπωσιάσει στον χορό. Η μόδα της εποχής απαιτεί σχήματα και σχέδια από την Άπω Ανατολή.

Για την κυρία του χωριού, είναι απλώς το τέλος μίας κοπιαστικής μέρας. Ώρα για ξεκούραση. 

Time to Rest

Ready For The Ball

Αρώματα από τα άνθη της μηλιάς στο χωριό, αρώματα από τις τριανταφυλλιές του κήπου ένα ζεστό, καλοκαιρινό απόγευμα.

The Apple Tree

Summer

Δύο κοπέλες μετά τον χορό (δεξιά). Κούραση ή απογοήτευση; 

Κάτω οι δύο χωριατοπούλες συζητούν σε ένα σύντομο 

After The Ball

διάλειμμα από τη δουλειά.

Gossips

Young Girl Holding A Puppy

Κυρίες με τα σκυλάκια τους και μοναχικές στιγμές περισυλλογής.

Lady With Dog

A Lovely Thought

Symphony In Green

H χωριατοπούλα και η Παριζιάνα

Parisiene

Country Girl

Ματιές στον κόσμο. Κορίτσια στο μπαλκόνι

Lady In the Window

A Pensive Moment

Περισσότερα για τους ζωγράφους:
 http://www.tumblr.com/tagged/daniel-ridgway-knight, http://www.danielridgwayknight.org/biography.html, 
http://en.wikipedia.org/wiki/Daniel_Ridgway_Knight

http://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Stevens_(painter), http://www.tumblr.com/tagged/alfred%20stevens?page=20

Βαλτώσαμε!

 Προσπαθώ απεγνωσμένα να αλλάξω γνώμη. Δεν μου αρέσουν τα συμπεράσματα στα οποία έχω καταλήξει. 
Έχω αλλάξει πολλές φορές γνώμη στη ζωή μου και θεωρώ πως μόνο έτσι εξελίσσεται ο άνθρωπος. Όταν έχει το θάρρος να αναγνωρίσει πως, είτε η προηγούμενη γνώμη του ήταν λάθος είτε ήταν κάποτε σωστή αλλά δεν ισχύει πια. 
Και έφτασε η στιγμή που δεν μπορώ να εξελιχτώ. Να πω «αλλάζω γνώμη» και αυτό είναι μαρτύριο. Είναι βάλτος και τον φοβάμαι. 
Ό, τι και αν συμβεί, ό, τι και αν διαβάσω στις ειδήσεις με καθηλώνει στην άποψη που θέλω σαν τρελή ν’ αρνηθώ: Εμείς φταίμε! 
Διαβάζω ιστορία και αυτή μου λέει, πως τίποτα ποτέ δεν άλλαξε, αν δεν το ήθελαν οι πολλοί. Στη Δημοκρατία, γιατί σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς αλλάζεις ό, τι θέλεις και οι πολλοί ακολουθούν. 
Δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Μας αρέσει αυτό που είμαστε (στους πολλούς), μας αρέσει η αταξία, ευτυχούμε ζώντας παρορμητικά, αισθανόμαστε ζωντανοί γκρινιάζοντας. Είμαστε ένας λαός που πέρασε δια πυρός και σιδήρου, ξενιτεύτηκε, έχυσε αίμα προστατεύοντας αφηρημένες και υψηλές ιδέες, εργάστηκε σκληρά, γλέντησε τη ζωή, γέλασε και έκλαψε με πάθος. Αγαπώ την Ελλάδα και την ιστορία της και αγαπώ ένα σωρό ιδιοτροπίες που έχουμε, και ας τις λένε οι άλλοι κουσούρια. 
Υπάρχουν δύο πράγματα όμως, που με θλίβουν και βάζουν εμπόδια στην εξέλιξή μου. Ένα είναι αυτό που εντοπίζει ο Ράμφος στη σχέση μας με τον χρόνο. Στην πραγματικότητα είμαστε απροσάρμοστοι και αρνούμαστε να αντιληφθούμε τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας. Αυτό το ελάττωμα μας «ευνουχίζει» και δεν μας αφήνει να γονιμοποιήσουμε την εποχή μας. Και μένουμε στο παρελθόν, θλιβερά απολιθώματα ευτυχισμένων εποχών. 
Το άλλο είναι πως δεν είμαστε έντιμοι. Εξαπατούμε τους γύρω μας και αυτό μας κάνει να αισθανόμαστε δυνατοί και έξυπνοι. Ο γιατρός, ο έμπορος, ο δικηγόρος, ο ταξιτζής, ο τεχνίτης και πολλοί άλλοι. Όλοι προσπαθούν να εξαπατήσουν, να κερδίσουν εις βάρος των διπλανών τους, δημιουργώντας ένα κλίμα καχυποψίας, μέσα στο οποίο η πρόοδος είναι αδύνατη. Πείτε μου, πόσο ευτυχισμένοι γίναμε ζώντας με αυτόν τον τρόπο; Πόσο Έλληνες είμαστε από την ώρα που αρνηθήκαμε κάθε μη υλική αξία;

Οι αρχαίοι Έλληνες έγιναν το φως της οικουμένης, επειδή δεν είχαν ένδοξους προγόνους να λιβανίζουν. Ήταν απόλυτα εναρμονισμένοι με την εποχή τους μέχρι που πέρασαν μπροστά από αυτήν. Ήταν άνθρωποι που πρόκοψαν ως άτομα και ως κοινότητες, γιατί εκτιμούσαν και επεδίωκαν τον πλούτο χωρίς να τον βάλουν πρώτο στην κλίμακα των αξιών τους. Πρώτα ήταν η καλή φήμη. Πάνω από όλα! «Τι θα λένε για εμένα, για τους γονείς, τα παιδιά μου και την πόλη μου, όταν θα έχω φύγει από τη ζωή», αυτό απασχολούσε την ψυχή του αρχαίου. Επειδή αγαπούσε τον εαυτό του, αλλά δεν μπορούσε να τον αντιληφθεί έξω από την κοινότητα. Έτσι, το συμφέρον του ήταν το συμφέρον όλων. Κι εμείς παριστάνουμε πως τον θαυμάζουμε χωρίς να του μοιάζουμε σε τίποτα! 

Εμείς σερνόμαστε στα πόδια του κάθε πολιτευτή για να βολευτούμε. Εμείς φοβόμαστε μην αλλάξει κάτι στη βολεμένη ζωή μας, γιατί νιώθουμε τρόμο μπροστά στο καινούργιο. Δειλοί απόγονοι γενναίων προγόνων. Εμείς προδώσαμε το καλό γούστο και σκορπίζουμε τις αισθήσεις μας σε ανίερους βωμούς φάλτσων, ακαλλιέργητων και απολίτιστων όντων, που έχουν το θράσος να αποκαλούν τους εαυτούς τους καλλιτέχνες. Εμείς αποθαρρύνουμε τα παιδιά μας να ασχοληθούν με την αληθινή τέχνη, γιατί δεν φέρνει χρήμα. Αποτρέπουμε την σκέψη, γιατί φοβόμαστε την κριτική. Εμείς βρωμίζουμε τη γειτονιά, την πόλη, την χώρα μας και κάναμε πατρίδα μας τους τέσσερις τοίχους του δανεικού σπιτιού μας. Εμείς δεν ξέρουμε πια να συζητάμε, μονάχα ουρλιάζουμε και εχθρευόμαστε όποιον διαφωνεί μαζί μας. Εμείς γίναμε χειρότεροι και από τους Βάνδαλους!

Θέλω να αλλάξω γνώμη και να πάψω να πιστεύω πως μας αξίζει αυτό που ζούμε. 
Να ζήσω τη μέρα που θα καταλάβουμε πως αυτά που κερδίζει ο επιχειρηματίας και ο «καλλιτέχνης», που αγνοώντας τον νόμο εξακολουθούν και μας πουλάνε τα σκουπίδια τους, είναι αυτά που εξαφανίζονται από το πορτοφόλι του δύστυχου παππού που εξαρτάται από ένα χρεοκοπημένο ταμείο. Δεν είναι ζήτημα χρημάτων τόσο, όσο είναι ζήτημα ηθικής. Πολιτικής ηθικής και όχι θρησκευτικής. Να καταλάβουμε πως ουρλιαχτά και φοβέρες, ρόπαλα και πέτρες ταιριάζουν σε θηρία και όχι σε ανθρώπους. 
Ο κόσμος αλλάζει και ο κόσμος δεν είμαστε μόνο εμείς. Εκείνοι που επιζούν στις μεγάλες αλλαγές είναι οι επινοητικοί, οι έξυπνοι, οι εργατικοί. Όχι αυτοί που έχουν την πιο δυνατή φωνή. Αυτοί χάνονται πρώτοι.
Θέλω να είμαστε αυτοί που είμαστε, αλλά να ζούμε στο σήμερα και να ζούμε έντιμα. Δεν είναι κακό να αλλάξεις αυτό που σε κρατάει κάτω. Δεν ζηλεύω κανέναν λαό, γιατί ο καθένας έχει τα δικά του κουσούρια και δεν πιστεύω στη μίμηση. Με ενδιαφέρει το σπίτι μου και ο τόπος μου, για τον οποίο αδιαφορούμε ακόμα και τώρα που γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα. Με ενδιαφέρει, γιατί είναι κομμάτι του εαυτού μου και όλοι είμαστε κομμάτι του. Εμείς είμαστε οι κάτοικοι, το έθνος, ο λαός, το κράτος, όλα εμείς είμαστε. 

Ό, τι δεν αλλάζει, πεθαίνει στη μούχλα σαπίζοντας. Κανένας Περικλής και κανένας Λεωνίδας δεν μας σώζει όσο τους μπαφιάζουμε στα λιβανίσματα. Τα λιβανίσματα είναι για τους νεκρούς!  Ό, τι μπορούν να μας προσφέρουν είναι οι αξίες που υπηρέτησαν και οι οποίες γέννησαν τον ορθολογισμό χωρίς να εξοντώσουν το συναίσθημα και το κέφι για ζωή. Αυτές τις αξίες οφείλουμε να προσαρμόσουμε στην εποχή μας, αντί να πιθηκίζουμε, να τις ζωντανέψουμε και να τις κάνουμε σύγχρονες. Να αγαπήσουμε την Ελλάδα που έχουμε σήμερα, να τη διορθώσουμε, να την κάνουμε να λάμψει. Να φτιάξουμε τους δικούς μας Παρθενώνες, που θα συντροφεύουν τον παλιό, να αναδείξουμε τους δικούς μας Όμηρους, που θα βγάλουν τον παλιό από την μοναξιά του. 
Να υπηρετήσουμε και πάλι τη λογική. Όχι την κοινή. Την ορθή! 
Κι εκείνοι από το τίποτα ξεκίνησαν. Από τους φτωχούς, σκοτεινούς χρόνους σήκωσαν το κεφάλι και αντίκρισαν το φως!

Έχω τόσο μεγάλη ανάγκη να αλλάξω γνώμη!