Γιατί μας γοητεύουν οι Θεωρίες Συνωμοσίας, Αριστοτέλη;

«Υπάρχει μία μυστική ομάδα λίγων ανθρώπων που κινούν τα νήματα της ανθρωπότητας.» 

«Τον ιό HIV τον δημιούργησαν επίτηδες για να μειώσουν τον πληθυσμό της γης. Ή για να πλουτίσουν από τα φάρμακα από έφτιαξαν μετά για την αντιμετώπισή του.» 

«Ο άνθρωπος δεν πήγε ποτέ στη σελήνη.» 

«Και όμως, η γη είναι επίπεδη.» 

«Οι εξωγήινοι όχι μόνο υπάρχουν, αλλά κυκλοφορούν ανάμεσά μας και μας ελέγχουν.» 

«Το νερό, η τροφή και ο αέρας που αναπνέουμε περιέχουν ειδικές χημικές ουσίες που μας κάνουν παθητικούς δέκτες οποιασδήποτε εις βάρος μας ενέργειας.» 

Αυτές είναι μερικές από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες συνωμοσίας που έχουν πολλούς οπαδούς παγκοσμίως. Για καμία από αυτές δεν υπάρχουν αξιόπιστες αποδείξεις. Αν ασχοληθείτε λίγο πιο σοβαρά με αυτές θα διαπιστώσετε πως τα μόνα επιχειρήματα που έχουν να παρουσιάσουν οι υποστηρικτές τους είναι άλλες θεωρίες συνωμοσίες.
Τότε γιατί τόσος κόσμος τις πιστεύει;
Σε γενικές γραμμές αυτό συμβαίνει για τους ίδιους λόγους  που αγαπάμε τα ψέματα περισσότερο από την αλήθεια (δείτε εδώ). Οι θεωρίες συνωμοσίας όμως έχουν ένα επιπλέον πλεονέκτημα. Μας γοητεύουν επειδή είναι φτιαγμένες με την ίδια τεχνική που φτιάχνονται τα μυθιστορήματα και οι ταινίες. Τι είδους τεχνική είναι αυτή;

Ξανθίππη, το βάσανο του Σωκράτη

«Αν βρεις μια καλή σύζυγο θα είσαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος.», είχε πει ο Σωκράτης, ο διάσημος φιλόσοφος, και σύμφωνα με τις μαρτυρίες των συγχρόνων του, το συμπέρασμα αυτό προέκυψε από την προσωπική του εμπειρία. Η σύζυγος του Σωκράτη, η Ξανθίππη, ήταν μία γυναίκα που δεν άφησε καλές εντυπώσεις, σήμερα όμως μπορούμε να εξετάσουμε τη σχέση του παράξενου αυτού ζεύγους με την καθαρή ματιά που μας εξασφαλίζει η χρονική απόσταση. Άραγε ήταν ο εκρηκτικός χαρακτήρας της Ξανθίππης που οδήγησε τον Σωκράτη στη φιλοσοφία ή μήπως η αφοσίωση του Σωκράτη στη φιλοσοφία καθόρισε τον χαρακτήρα της συζύγου του;

Ποια ήταν η Ξανθίππη

Σε αντίθεση με τον σύζυγό της, ο οποίος ήταν απλώς ο γιος ενός λιθοξόου και μιας μαίας, έχουμε λόγους να πιστεύουμε πως η Ξανθίππη καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Αθήνας. Έχουμε δύο σημαντικά στοιχεία που υποστηρίζουν αυτή την υπόθεση:

Πρώτον, το όνομά της είναι ο θηλυκός τύπος της λέξης που σημαίνει «ξανθός ίππος», και ονόματα με περιεχόμενο που παραπέμπει σε άλογα έδιναν στα παιδιά τους εκείνοι που είχαν την οικονομική άνεση να ασχοληθούν με το ακριβό χόμπι της ιππασίας. Δεύτερον, ο πρωτότοκος γιος του ζευγαριού δεν πήρε το όνομα του παππού από τη μεριά του πατέρα, όπως ήταν (και είναι ακόμα και σήμερα) η συνήθεια στην Ελλάδα. Ονομάστηκε Λαμπροκλής (= λαμπερή δόξα), που είναι επίσης αριστοκρατικό όνομα και ίσως έτσι να ονομαζόταν ο πατέρας της Ξανθίππης. Το όνομα του πατέρα του Σωκράτη (Σωφρονίσκος) δόθηκε στον δεύτερο γιο, κάτι που θα ήταν πραγματικά περίεργο, αν η Ξανθίππη δεν ήταν αριστοκρατικής καταγωγής ή τουλάχιστον ανώτερης τάξης από αυτή του Σωκράτη.

Ο Λαμπροκλής εμφανίζεται σε κείμενο του Ξενοφώντα να παραπονιέται για τη μητέρα του, πως είναι τόσο δύστροπη που κανείς δεν μπορεί να την υποφέρει. Ο Πλάτων μας την παρουσιάζει σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της, όταν επισκέπτεται στη φυλακή τον Σωκράτη, λίγο πριν εκτελεστεί. Μόλις ήρθαν οι φίλοι του Σωκράτη, η Ξανθίππη κρατώντας τον έναν της γιο στην αγκαλιά, άρχισε να ξεφωνίζει και να μοιρολογεί «Σωκράτη, για τελευταία φορά τώρα θα σε χαιρετίσουν οι φίλοι σου κι εσύ εκείνους». Ο Σωκράτης ζήτησε να την πάει κάποιος στο σπίτι, κι εκείνη ξέσπασε σ’ έναν σπαρακτικό θρήνο χτυπώντας τον εαυτό της και ουρλιάζοντας, καθώς την απομάκρυναν από κοντά του. Είχαν δίκιο όμως εκείνοι που την αποκαλούσαν δύστροπη και υστερική ή μήπως η κακή φήμη που απέκτησε την αδικεί;

Επειδή θέλουμε να είμαστε δίκαιοι, θα πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας πως η υπερβολή στον θρήνο δεν ήταν ιδιοτροπία της Ξανθίππης. Οι γυναίκες της αρχαίας Ελλάδας θρηνούσαν με ξέφρενο τρόπο, προσπαθώντας να μοιραστούν τη δυστυχία με το αγαπημένο τους πρόσωπο που πέθαινε ή είχε πεθάνει. Ο συγγραφέας Λουκιανός αναφέρει πως οι συγγενείς και οι φίλοι του νεκρού περιέρχονταν σε τόσο κακή κατάσταση, ώστε λυπόταν κανείς περισσότερο τους ζωντανούς από τους νεκρούς: έκλαιγαν με λυγμούς, τραβούσαν τα μαλλιά τους, χτυπούσαν το κεφάλι και το στήθος τους. Έσκιζαν με τα ίδια τους τα νύχια τα μάγουλά τους… Όσο για τα παράπονα του Λαμπροκλή, ο οποίος ήταν έφηβος, δεν διαφέρουν και τόσο από τα παράπονα κάθε έφηβου από τότε μέχρι σήμερα.

Η Ξανθίππη, λοιπόν, ήταν μία νεαρή αριστοκράτισσα, που για κάποιον λόγο παντρεύτηκε έναν φτωχό, ιδιοφυή φιλόσοφο, τον οποίο πιθανότατα δεν επέλεξε η ίδια, αφού εκείνη την εποχή, οι γυναίκες δεν αποφάσιζαν για την τύχη τους. Ο τρόπος που θρήνησε τον άντρα της μας δείχνει ότι τον αγαπούσε, αλλά είναι βέβαιο πως ο γάμος της δεν ήταν παραμυθένιος.

Ο Σωκράτης ως σύζυγος και πατέρας

Ο φτωχός Σωκράτης παντρεύτηκε σε μεγάλη ηλικία. Γνωρίζουμε ότι απέκτησε τον πρώτο του γιο σε ηλικία 55 ετών, οπότε, μπορούμε να υποθέσουμε πως ήταν τουλάχιστον τριάντα χρόνια μεγαλύτερος από τη σύζυγό του, δεδομένου ότι οι κοπέλες στην αρχαία Αθήνα παντρεύονταν σε νεαρή ηλικία. Εκτός από φτωχός, ο Σωκράτης ήταν επίσης πολύ άσχημος. Είχε πλακουτσωτή μύτη, παχιά χείλη και μάτια γουρλωτά. Οι σύγχρονοί του έλεγαν πως μοιάζει με Σάτυρο ή Σειληνό. Και αυτός ο φτωχός και άσχημος άνδρας είχε και κάτι αλλόκοτες συνήθειες...

διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο GRethexis.com

Τι πρέπει να ξέρετε για εκείνους που προτιμούν το ψέμα από την αλήθεια.

Για να έχει ένα θεατρικό έργο επιτυχία και να αγγίξει το κοινό, θα πρέπει να είναι αληθοφανές, αλλά όχι αληθινό. Αυτό γράφει ο Αριστοτέλης στην «Ποιητική» του. Η ψεύτικη ιστορία είναι γοητευτική, διασκεδαστική και λειτουργεί καταπραϋντικά στην ψυχολογική μας κατάσταση. Η αλήθεια μας αγριεύει.

Υπάρχουν τα ψέματα που λέμε από ευγένεια ή από καλοσύνη. Μπορεί να πούμε «είσαι στις ομορφιές σου» σε κάποιον που είναι χάλια για να μην τον κάνουμε χειρότερα ή «θα γίνεις καλά, μη φοβάσαι» σ’ έναν ετοιμοθάνατο για να τον εμψυχώσουμε.

Υπάρχουν κι εκείνα που λέμε για τον εαυτό μας (συχνά και στον εαυτό μας). Αυτά δεν τα λέμε τόσο για να δείχνουμε καλύτεροι από ό, τι είμαστε, αλλά κυρίως για να μην χαλάσουμε την εικόνα που έχουν οι άλλοι για εμάς. 

Υπάρχουν όμως και αυτά που λέμε για να χειραγωγούμε τους άλλους. Ενώ τα δύο πρώτα τα ξεστομίζουμε σχεδόν αυτόματα, τούτα εδώ χρειάζονται σχέδιο και ταλέντο. Ο ψεύτης αυτού του είδους φροντίζει να γνωρίσει καλά το ακροατήριό  του και να μάθει να το σερβίρει με τέχνη. Τότε μπορεί να πουλήσει οτιδήποτε σε σχεδόν σε οποιονδήποτε, είτε είναι πωλητής είτε πολιτικός. 

Όσο πιο ανασφαλείς είμαστε, τόσο ευκολότερα πιστεύουμε στα ψέματα και γυρίζουμε την πλάτη στην αλήθεια. 

Γιατί πιστεύει κάποιος τόσο εύκολα τα ψέματα; 

Νεοελλήνων Επιτάφιος Λόγος του Περικλή

Με καλέσατε εδώ για να πω δυο λόγια για εκείνους τους Έλληνες που σήμερα καταστρέφονται, όπως έκανα παλιά για εκείνους που έπεσαν στην μάχη πολεμώντας για την πατρίδα τους. Όπως είπα και τότε, θα πω και σήμερα πως οι επικήδειοι γενικά δεν είναι και πολύ του γούστου μου, γιατί τελικά ό,τι θέλει ο καθένας καταλαβαίνει από αυτά που ακούει. Ειδικά τώρα που δεν έχω ευχάριστα να πω, κάποιοι θα με πουν υπερβολικό, κάποιοι άλλοι άσχετο και άλλοι θα πουν πως είμαι απλώς ένα φάντασμα που παραληρεί. Αλλά δεν με πειράζει. Άλλωστε εμείς καθιερώσαμε την παρρησία και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου τη στερήσει.
Προσπαθώντας να βρω λόγια που ταιριάζουν στην περίσταση και καθώς ο λόγος μου προχωρούσε, αντιλήφθηκα πως έγραφα ακριβώς τα αντίθετα από εκείνα που είχα εκφωνήσει τότε, εκείνα που ο καλός μου φίλος Θουκυδίδης είχε την καλοσύνη να διασώσει στο βιβλίο της ιστορίας του. Ιστορία που, παρεμπιπτόντως, αν είχατε ευλαβικά μελετήσει δεν θα χρειαζόταν τώρα να σας εκφωνώ επιτάφιους. Τέλος πάντων, αφού όσα έχω να πω είναι τα αντίθετα από εκείνα που είπα τότε, ομολογώ ότι δεν βασάνισα άλλο το μυαλό μου· απλώς πήρα τον παλιό επιτάφιο και έκανα το άσπρο μαύρο. Χρειάστηκε να μετατρέψω λίγο κάποια σημεία που αφορούν τα πολεμικά, ώστε να τα προσαρμόσω στην δική σας περίπτωση, αλλά κατά τα άλλα ο λόγος έμεινε ίδιος. Απλώς, σας τον παρουσιάζω από την ανάποδη, όπως ακριβώς σας ταιριάζει. ῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον·

«Αυτά όλα που παραλάβατε από εμάς, που ονομάζετε προγόνους σας, τα αφήσατε και ρήμαξαν σε τέτοιο βαθμό, που η χώρα δεν μπορεί πια να τα βγάλει πέρα ούτε σε πόλεμο ούτε σε ειρήνη. Δεν θα αναλύσω τις επιλογές που σας οδήγησαν σε αυτή την αθλιότητα, γιατί τις γνωρίζετε πολύ καλά. Θα σας πω όμως ποιες αρχές και αξίες περιφρονήσατε και φέρατε τη χώρα σε αυτό το χάλι.

Εμπρός της γης οι αιφνιδιασμένοι

Οι πρόσφυγες αιφνιδίασαν την κυβέρνηση και άργησε να καταλάβει ότι μία χώρα πρέπει να έχει σοβαρή μεταναστευτική πολιτική. Γιατί, πού να το φανταστεί κανείς πως, όταν πόλεις ισοπεδώνονται στη Μέση Ανατολή, οι κάτοικοι θα προσπαθήσουν να διασωθούν. Και μάλιστα χωρίς να ανακοινώσουν στην ελληνική κυβέρνηση το ακριβές χρονοδιάγραμμα της άφιξής τους. Ανήκουστα πράγματα!

Οι τραμπούκοι που γρονθοκόπησαν τον βουλευτή, αιφνιδίασαν τους αστυνομικούς, που δεν είδαν ό, τι είδαμε όλοι και συνέλαβαν κι εκείνον που προστάτεψε το θύμα. Ο "Υπουργός προστασίας του μπαχαλάκια" αιφνιδιάστηκε με τον αιφνιδιασμό των οργάνων της αστυνομίας και δεν ήταν σίγουρος αν έπρεπε να συλληφθεί ένας άνθρωπος που μπροστά σε όλον τον κόσμο σάπισε στο ξύλο έναν άλλον άνθρωπο. Ο αιφνιδιασμός του μάλλον οφείλεται στο ότι ο άλλος άνθρωπος δεν ήτο αριστερός.

Το περιστατικό αιφνιδίασε την αντιπολίτευση, και αντί να κυνηγήσει τον "Υπουργό προστασίας του μπαχαλάκια" μέχρι να μην βρίσκει πού να σταθεί, ασχολείται με την άποψη του "Υπουργού αποβλάκωσης", για μία υπόθεση που έχει λήξει εδώ και είκοσι χρόνια με απόφαση του κοινοβουλίου.

Οι Έλληνες πολίτες αιφνιδιάστηκαν από τον αιφνιδιασμό και, αιφνιδιασμένοι καθώς ήταν, πήγαν και πλήρωσαν τον ΕΝΦΙΑ που είχε καταργηθεί, κι ένα σωρό άλλους φόρους, που ενώ τους καθιέρωσε η αριστερή τους κυβέρνηση, αυτοί τους ονόμαζαν ακόμα δεξιούς. Είχαν δε τόσο αποβλακωθεί από τον αιφνιδιασμό, ώστε δεν ήξεραν πια ποιος "γενοκτονήθηκε" και ποιος όχι.

Αιφνιδιασμένος από τις αιφνιδιαστικές εξελίξεις ο Καμμένος του "Υπουργείου ανασύστασης του κιτς φολκλόρ" αποφάσισε να εγκαταλείψει για λίγο την παλέτα με το κόκκινο χαλί και να ράψει τους αγίους επάνω στις στολές των φαντάρων, αναζητώντας τη θεία φώτιση.

Αυτό όμως αιφνιδίασε τους πανιερώτατους αρχιερείς που δεν πίστευαν στην καλή τους τύχη, και αποφάσισαν, ως εκπρόσωποι των ως άνω αγίων, να παίρνουν μέρος σε κάθε σύσκεψη, συμβούλιο, συμπόσιο, που κανονικά προορίζεται μόνο για πολιτικούς.

Η Ευρώπη αιφνιδιάστηκε με τη σειρά της από την φοβερή επέκταση των φανατικών ισλαμιστών και χωρίς δεύτερη σκέψη ενέταξε στο λεξιλόγιό της τον όρο "Ισλαμικό Κράτος". Ύστερα αιφνιδίως αιφνιδιάστηκε που οι πολίτες της δεν έκαναν χαρούλες με τον ερχομό των προσφύγων και αλλού καίνε τους χώρους φιλοξενίας και αλλού χτίζουν τείχη, όπως έκαναν οι άνθρωποι στα αρχαία τα χρόνια για να φυλάξουν τον τόπο τους.

Και όλοι μαζί, άκρως αιφνιδιασμένοι, θα πέφτουμε αγκαλιασμένοι από τα σύννεφα της ευρωπαϊκής πολιτικής ορθότητας, σε μία Ευρώπη, που μόλις θα έχει αρχίσει να υποψιάζεται πως, αντίθετα με όσα τσαμπουνάει ο ονειροπόλος φιλόσοφος Χαμπερμάς, τα έθνη είναι έθνη, και Ηνωμένες Πολιτείες στήνονται μόνο σε ουδέτερο έδαφος, εκεί που οι μνήμες δεν βρίσκουν τόπο να ευδοκιμήσουν και δίνουν τη δυνατότητα μιας ολοκαίνουργιας αρχής.

Εγώ πάλι, θα αιφνιδιαστώ όταν θα βρεθεί εκείνος που θα καταφέρει να βάλει τις προτεραιότητες της αιφνιδιασμένης, μα πάντα αγαπημένης μας, ηπείρου στη σωστή σειρά.

Τιμή και δόξα στον σπουδαίο αυτό διανοούμενο του μέλλοντος.

28 Οκτωβρίου 1940 – Η επέτειος της γενναιότητας και της γενναιοδωρίας των Ελλήνων

Ο Ντούτσε της Ιταλίας, ο φόβος και ο τρόμος της Ευρώπης, ο κολλητός του Χίτλερ, ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 απλώνει το χέρι του ν’αρπάξει την μικρή Ελλάδα. Οι Αθηναίοι ξύπνησαν από το ουρλιαχτό των σειρήνων στις επτά το πρωί και μισοκοιμισμένοι ακόμα μαθαίνουν για την αιφνίδια κήρυξη του πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδας.

«Παρακολουθούσα τα πρόσωπα των Ελλήνων κάτω εκεί στον δρόμο, τ’ αχτένιστα μαλλιά, τις αγουροξυπνημένες φάτσες στα παράθυρα και δεν εννοούσαν να τρομάξουν. Ο πανικός; Πού είναι ο πανικός; Έβλεπα ίσα-ίσα ένα περίεργο γέλιο ν’ αυλακώνει σιγά-σιγά τα μούτρα του κόσμου, ένα γέλιο όλο πείσμα, λύσσα κι αγανάκτηση, Ούτε οι γυναικούλες δεν τρόμαξαν, αν και είχαν διδαχτεί μήνες και μήνες πριν πως ο πόλεμος τούτος θα ήταν τέτοιος που δεν τον έβαλε ποτέ ανθρώπου νους.» (περιγράφει εκείνο το πρωινό ο Δημήτρης Ψαθάς στην εφ. «Ταχυδρόμος Ομόνοια», Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, 28 Οκτ. 1948).

Είναι εντυπωσιακή η άμεση ανταπόκριση των Ελλήνων στο άχαρο αυτό κάλεσμα. Με τραγούδια έφευγαν οι στρατιώτες για το μέτωπο, με χορούς αντιμετώπιζαν τις τρομερές συνθήκες στα βουνά της Πίνδου. Κι εκείνοι που έμειναν πίσω σχημάτισαν ένα ισχυρό σώμα, όλοι μαζί, ξεχνώντας οι πλούσιοι τις φιλοδοξίες τους και οι φτωχοί την φτώχια τους. Κανείς δεν έμεινε αμέτοχος τη δύσκολη εκείνη ώρα. Όλοι οι Έλληνες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, «στρατεύτηκαν» και πρόσφεραν ό, τι είχε ο καθένας στον βωμό της ελευθερίας.

Οι επιχειρήσεις και οι σύλλογοι

Από τα πρώτα κιόλας εικοσιτετράωρα του πολέμου, οι εφημερίδες αρχίζουν να δημοσιεύουν δωρεές. Γνωστές οικογένειες πλοιοκτητών εμφανίζονται ανάμεσα στους πρώτους δωρητές: Η οικογένεια Σιγάλα θέτει στη διάθεση του στρατού τρία πλοία και δωρίζει 3 εκ. δρχ. για την ενίσχυση της αεροπορίας. Η οικογένεια Εμπειρίκου 5.000 λίρες Αγγλίας, ο Ευγένιος Ευγενίδης και η Χρυσή Γουλανδρή από 1 εκ. δρχ. για ν’ αναφέρουμε μερικούς μόνο. Μέχρι τις 10 Νοεμβρίου 1940 οι εφοπλιστικές οικογένειες είχαν προσφέρει συνολικά 35 εκ. δρχ. περίπου.

Σύσσωμος συμπαρατάχθηκε στον αγώνα και ο επιχειρηματικός κόσμος. Οι Αφοι Παπαστράτου, οι τρανοί καπνοβιομήχανοι διέθεσαν στην Αεροπορία, στον Ερυθρό Σταυρό και για τις ανάγκες της Κοινωνικής Πρόνοιας 5 εκ. δρχ. μόνο πρώτο δεκαήμερο. Αλλά και αργότερα, βρίσκονται τακτικά στις λίστες των δωρητών που δημοσιεύονται κάθε μέρα στις εφημερίδες. Υπέρ του Εθνικού Εράνου, η Τράπεζα Ελληνικής Εμπορικής Πίστεως (που εξελίχθηκε στη σημερινή Alpha Bank), καταθέτει 200.000 δρχ., ενώ η οικογένεια Κωστόπουλου (ιδιοκτήτες της Τράπεζας) καταθέτουν 100. 000 δρχ. αρχικά και συνεχίζουν με τακτικές συνεισφορές. Όλες οι Τράπεζες ενίσχυαν οικονομικά τον στρατό σε όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου.

Αρκετές βιομηχανίες διέθεσαν τις εγκαταστάσεις, το προσωπικό τους και τις πρώτες ύλες για την παραγωγή ρουχισμού και άλλων αναγκαίων για τον στρατό:

«Η Εριοβιομηχανία «Θάνος Ι. Καββαδίας» στη Ν. Φιλαδέλφεια προσέφερε 150 κλινοσκεπάσματα και διέθεσε δωρεάν το νήμα για την κατασκευή πουλόβερ ενός συντάγματος.» Η εταιρία αδελφών Δούμα παραχωρεί για τις ανάγκες του αγώνα το εργοστάσιό της που βρισκόταν στην οδό Εμμ. Μπενάκη 4 «προς κατασκευήν, δια των 24 εργατριών μας, ειδών χρησίμων δια τας ανάγκας της Υγειονομικής Υπηρεσίας του Κράτους.» Κάθε μέρα διάβαζε κανείς ειδήσεις τέτοιου είδους.

Με χρηματικές δωρεές συμμετείχαν σύλλογοι, ασφαλιστικά ταμεία, οργανώσεις επαγγελματιών και εργατών, ιδιωτικές λέσχες και συνεταιρισμοί:

«Ο Ισραηλιτικός Σύλλογος, απέστειλε το σύνολο της περιουσίας του, 1 εκ. δρχ.» την πρώτη κιόλας εβδομάδα. Τα ταμεία των εργατικών ενώσεων προσέφεραν συνολικά 65 εκ. δρχ. το πρώτο δεκαπενθήμερο του πολέμου. Οι ναυτεργατικές οργανώσεις 5 εκ. δρχ, η Ένωση Συντακτών 1 εκ., ο σύνδεσμος λαϊκών αγορών 53.000 δρχ., μεταξύ πολλών άλλων.

Οι πολίτες, πλούσιοι και φτωχοί

Οι γνωστές αστικές οικογένειες καταθέτουν γενναιόδωρα τον οβολό τους για τον αγώνα: οικογένεια Στεφάνου Δέλτα, Σκουζέ, Χαροκόπου, Πεσματζόγλου και πολλοί άλλοι καταθέτουν αρκετές χιλιάδες δρχ. για την ενίσχυση της Αεροπορίας και για τον Ερυθρό Σταυρό στην αρχή και αργότερα στον επίσημο Πανελλήνιο Έρανο. Αλλά και οι φτωχότεροι έδιναν με χαρά ό, τι είχαν. Κάθε μέρα στις εφημερίδες δημοσιεύεται δελτίο με τα ονόματα των δωρητών και τα ποσά που κατέβαλε ο καθένας. Ακόμα και εκείνα των 50 και των 100 δρχ. Κάποιες δωρεές είναι ιδιαιτέρως συγκινητικές:

Ο Μιχαλάκης Δ. Παπαγιάννης, μαθητής Γ’ Δημοτικού διαθέτει στην κυβέρνηση μία χρυσή λίρα. «Με αυτή τη λίρα χρυσώσανε την κούνια μου όταν γεννήθηκα και μου την εφύλαγε ο μπαμπάς μου για να μου τη δώσει όταν μεγαλώσω. Τώρα όμως που έχουμε πόλεμο, σας τη στέλνω για να την κάμετε μία οβίδα να πέσει στην Ιταλία», γράφει στη συνοδευτική επιστολή.

Χιλιάδες Έλληνες πρόσφεραν τα κοσμήματά τους: «Υπέρ του Πανελληνίου Εράνου η Στάσα Ιωάννου Μαγκούζου προσέφερε τα χρυσαφικά της από πλατίνα, διαμάντια και πολύτιμους λίθους.»

Κάποιοι πρόσφεραν το μοναδικό κόσμημα που είχαν, όπως ο Γεώργιος Θ. Πρωτοπαππάς από την Γορτυνία, που τη βέρα του. Στην επιστολή που συνοδεύει τη δωρεά του γράφει πως όταν τελειώσει ο πόλεμος, θα φτιάξει νέα βέρα, στην οποία θα χαράξει τις ημερομηνίες έναρξης του πολέμου και της τελικής νίκης της Ελλάδας.

Υπήρχαν όμως κι εκείνοι που δεν είχαν ούτε χρήματα ούτε κοσμήματα να προσφέρουν, έβρισκαν όμως τρόπο να λάβουν μέρος στην πανεθνική προσπάθεια.

Ο Αχμέτ Τσαπούνης «εκ Λιόψης Φιλιατών» έστειλε στον πρωθυπουργό την εξής επιστολή: «Στερούμενος χρημάτων ίνα προσφέρω δια τας πολεμικάς ανάγκας της πατρίδος μας προσφέρω το χωράφι μου κείμενον εις θέσιν Βάρικο χωρίου Λιόπεσι Ηπείρου εκ στρεμμάτων 22. Παρακαλώ ευλαβώς δεχθείτε την μόνην δυνατή προσφορά μου».

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στο GRethexis.com 

Το μυστικό της καλής ζωής από τον «Γελαστό Φιλόσοφο»

Ποιο είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή; Τι αξίζει να επιδιώξουμε πάση θυσία; Μπορεί να είναι απλώς η ευθυμία;

Μήπως είναι η αγάπη, η επιτυχία, ο πλούτος, η οικογένεια, η δόξα; Ο καθένας μπορεί να δώσει μία διαφορετική απάντηση σε αυτή την ερώτηση, γιατί βέβαια, για τον καθένα ίσως το σπουδαιότερο πράγμα να είναι κάτι διαφορετικό. Μήπως όμως υπάρχει κάτι που θα ταίριαζε με βεβαιότητα σε κάθε άνθρωπο;

Έτσι ισχυριζόταν ο φιλόσοφος και επιστήμονας Δημόκριτος, ο οποίος έζησε από το 460 περ. έως το 370 π.Κ.Χ.. Θα τον έχετε ίσως ακουστά για την ατομική του θεωρία, που ήταν πρωτοποριακή για την εποχή του. Τα σωματίδια της ύλης, όμως, δεν ήταν το μόνο που απασχολούσε τον Δημόκριτο. Στο ερώτημα που θέσαμε στην αρχή, ο Δημόκριτος απαντά «η ευθυμία»  την οποία αξιολογεί ως το ύψιστο καλό.

Πρώτ’ απ’ όλα, όπως όλοι γνωρίζουμε, κανείς δεν μπορεί να εργαστεί, να διασκεδάσει, να επιτύχει οτιδήποτε στη ζωή του, αν έχει καταβληθεί από άγχος. Γνωρίζουμε επίσης ότι το άγχος προκαλείται από την ανησυχία. Αν είσαι υπερβολικά φτωχός, ανησυχείς και αγχώνεσαι προσπαθώντας να βρεις τρόπους να επιβιώσεις. Αλλά ακόμα και αν έχεις όλα τα αγαθά του κόσμου, μπορεί να πέσεις στην παγίδα της απληστίας και να ανησυχείς καθημερινά μήπως τα χάσεις. Οι πολύ διάσημοι άνθρωποι ανησυχούν καθημερινά για τη διατήρηση της δόξας τους και αγχώνονται όταν εμφανιστεί κάποιος ικανότερος από αυτούς, κάποιος που μπορεί να τους πάρει τον «θρόνο». Και στις δύο αυτές περιπτώσεις η ευθυμία απουσιάζει από την ανθρώπινη ψυχή. Τότε, αναρωτιέται κανείς, πώς επιτυγχάνεται αυτή η γαλήνια κατάσταση ισορροπίας;

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο GRethexis.com

Επτά γοητευτικές νύχτες με φεγγάρι

Άποψη ποταμού υπό το σεληνόφως

(River View by Moonlight c. 1645 του Aert van der Neer - Rijksmuseum, Amsterdam)

Ο Aert van der Neer ήταν Ολλανδός ζωγράφος, διάσημος για την μπαρόκ αποτύπωση νυχτερινών τοπίων. Η διάχυση του σεληνόφωτος και ο συναισθηματισμός που εκπέμπει η αντανάκλασή του επάνω στο νερό είναι το δυνατό του σημείο!

Γεννήθηκε το 1603 στο Άμστερνταμ και στα νεανικά του χρόνια εργαζόταν ως επιστάτης. Άρχισε να ζωγραφίζει μετά τα 25 του χρόνια και η θεματολογία του περιοριζόταν σε τοπία με ποτάμια κατά τη διάρκεια του δειλινού ή λουσμένα στο φως της σελήνης. Η εμμονή του στο θέμα αυτό τον έκανε ασυναγώνιστο ανάμεσα στους συγχρόνους του. Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται πως η ζωγραφική δεν ήταν προσοδοφόρα για αυτόν, κι έτσι άνοιξε μία ταβέρνα μαζί με τον γιο του το 1659, αλλά ούτε εκεί στάθηκε τυχερός. Τρία χρόνια αργότερα είχε καταστραφεί οικονομικά, συνέχισε ωστόσο να ζωγραφίζει. Πέθανε το 1677.

Ο πίνακας αυτός είναι δημιούργημα της καλύτερης περιόδου του καλλιτέχνη και αντιπροσωπευτικός της θεματολογίας του: Οι κάτοικοι μίας παραποτάμιας γειτονιάς υπό το φως της σελήνης.

Ινδιάνα Χήρα

(Indian Widow, 1785  του Joseph Wright - Derby Museum and Art Gallery, Derby)

Ο Wright γεννήθηκε το 1734 στο Derby, ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα της βιομηχανικής επανάστασης. Το περιβάλλον της πόλης του επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο με τον οποίο φωτίζει τα έργα του: Λάμψεις από τεχνητές πηγές που διατηρούν όμως τον ρομαντισμό του φυσικού φωτισμού.

Κατόρθωσε να βγάλει αρκετά χρήματα ζωγραφίζοντας τα πορτρέτα πλούσιων βιομηχάνων και διανοουμένων της νέας αυτής εποχής, αλλά αυτό που του χάρισε τη δόξα και τον έκανε διαφορετικό από τους συναδέλφους του ήταν πίνακες με θέματα που αφορούν την επιστήμη και τη βιομηχανία, στα οποία επιδεικνύει με αξιοθαύμαστο τρόπο μία τεχνική έντονης αντίθεσης στον φωτισμό, που θυμίζει Caravaggio. Πέθανε στην πόλη που γεννήθηκε, σε ηλικία 63 ετών.

Ο Wright, αν και δεν είχε ταξιδέψει ποτέ στην Αμερική εμπνεύστηκε την «Ινδιάνα χήρα» από την «Ιστορία των Ινδιάνων της Αμερικής» του J. Adair. Εκεί διάβασε την ιστορία μίας χήρας ενός αρχηγού Ινδιάνου, που θρηνούσε τον χαμό του, μία νύχτα «του πρώτου φεγγαριού», κάτω από το κοντάρι του. Είναι ο ένας από τους τέσσερεις πίνακες του Wright με θέμα γυναίκες που εκφράζουν αγάπη, αρετή και αφοσίωση.

Η Ινδιάνα φορά ρούχα που θυμίζουν αρχαίο κλασικό άγαλμα, ενώ η άγρια ακτή με το ηφαίστειο δεν θυμίζει καθόλου Αμερική, αλλά Νάπολη, μία πόλη που ο ζωγράφος είχε επισκεφτεί στα νεανικά του χρόνια. Το φως του φεγγαριού θυμίζει προβολέα τυλιγμένο στα σύννεφα, παραμένει όμως γλυκό και θερμό.

Η Σαπφώ στη Λευκάδα

(Sappho at Leucate, 1801 του Antoine-Jean Gros - Musée Baron Gérard, Bayeux)

Ο Gros γεννήθηκε στο Παρίσι το 1771 και υπήρξε ο επίσημος ζωγράφος του Ναπολέοντα. Ο διασημότερος πίνακας από την εποχή που ο Gros ακολουθούσε τον Ναπολέοντα στις εκστρατείες του είναι «η Μάχη του Eylay», που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου. Μετά την πτώση του Ναπολέοντα, ο Gros ανέλαβε το εργαστήριο του δασκάλου του (Jean-Louis David), ο οποίος εξορίστηκε. Προσπαθώντας να εξελίξει το νεοκλασσικό στυλ δημιούργησε μερικά εξαιρετικά πορτρέτα, πίστευε όμως πως δεν μπορούσε πια να φτάσει την ποιότητα των ναπολεόντειων έργων του κι έπεσε σε κατάθλιψη. Το 1835 αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του και πνίγηκε στον Σηκουάνα.

Δεν έμαθε ποτέ πως οι επόμενες γενιές ζωγράφων και κριτικών τον κατέταξαν ανάμεσα στους κορυφαίους Ρομαντικούς ζωγράφους και πως το έργο του ενέπνευσε μεγάλους συναδέλφους του, όπως ο Delacroix και ο Gιricault.

Ο πίνακας απεικονίζει την ποιήτρια Σαπφώ να τερματίζει τη ζωή της πέφτοντας από τα βράχια της Λευκάδας, όταν την απέρριψε ο αγαπημένος της Φάων. Μπροστά από έναν αρχαίο βωμό και πλημυρισμένη στο φεγγαρόφωτο, η γυναικεία φιγούρα μοιάζει να διχάζεται ανάμεσα σε δύο κόσμους: Το φως και το σκοτάδι, η ζωή και ο θάνατος. Δείτε και τους υπόλοιπους πίνακες...

Πρώτη φορά τέτοιο χάλι

Επειδή μερικοί αμετανόητοι έχετε σπάσει το κοντέρ της ανοησίας, κι επειδή δεν έχουμε ακουμπήσει θάλασσα φέτος και τα νεύρα μας έχουν γίνει χορδές, η κατάσταση του τελευταίου εξαμήνου (και ουχί εξάμηνου) στο δικό μου μυαλό έχει καταγραφεί ως εξής:

1. Το πλουσιόπαιδο του λαού το ψήφισαν κάποιοι περαστικοί επειδή ήταν σίγουροι ότι θα κάνει κωλοτούμπα, κάποιοι φανατικοί επειδή τους έταξε πως θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο κι ένα άρθρο και κάτι φιλελέφτ επειδή πίστεψαν πως θα γλιτώσουν τον ΕΝΦΙΑ.

2. Το παλαβό παγόνι το έβαλε ο λαοφιλής ηγέτης στο ΥΠΟΙΚ, επειδή έως τότε ήταν πεπεισμένος πως εκβιάζοντας τους κουτόφραγκους με grexit θα τους κάνει να κατουρηθούν επάνω τους και θα πάρει τσάμπα φράγκα. Οι κουτόφραγκοι όμως του είπαν «nein» και συνέχισαν να μασουλάνε τα τραγανά βελανίδια τους.

3. Τότε ο Αλέξιος θύμωσε, γύρισε πίσω και είπε «θα κάμω δημοψήφισμα. Να βγει ένα περήφανο ΟΧΙ και να τους σπάσω τον τσαμπουκά». Με το που ακούστηκε όμως η καταραμένη λέξη, ο σοφότερος λαός του κόσμου πανικοβλήθηκε και όσοι είχαν αφήσει κανένα δίφραγκο στις κακές τράπεζες πήγαν και το πήραν. Και οι τράπεζες έκλεισαν. Με το κλικ της κλειδαριάς ο Αλέξιος γνώρισε τον Τζήζας και τον παρακάλαγε μέρα νύχτα να κάνει το ΟΧΙ ΝΑΙ, όπως είχε κάνει το νερό κρασί. Ο Τζήζας όμως του θύμισε πως είχε κάνει πολιτικό όρκο και ως εκ τούτου δεν εδικαιούτο δια να ομιλεί και τον έγραψε στα παλιά του τα σανδάλια.

Όλα ή Τίποτα! Κι αυτό είναι δέσμευση.

Ένας Ιταλός, πολύ φτωχός, αποφάσισε να βελτιώσει την άθλια ζωή του ζητώντας βοήθεια από τον αγαπημένο του άγιο. Πήγαινε λοιπόν κάθε πρωί στον ναό του Αγίου Αντωνίου και τον θερμοπαρακαλούσε: «Άγιε μου Αντώνη, στείλε μου σε παρακαλώ εκατό φλουριά! Αλλά να’ ναι εκατό, γιατί αν είναι έστω 99 δεν τα θέλω!». Αφού είχαν περάσει κάμποσες μέρες, συνέβη ένα πρωί να βρίσκονται εκεί κοντά δύο πολύ πλούσιοι φίλοι, οι οποίοι εξεπλάγησαν με την παράκληση - απαίτηση του φτωχού. Τους κίνησε το ενδιαφέρον και περίμεναν κάθε πρωί στον ναό τον παράξενο φτωχό και κάθε μέρα άκουγαν την ίδια παράκληση με την ίδια πάντα απαίτηση στο τέλος: «o cento, o niente», εκατό ή τίποτα.
Οι δύο φίλοι αποφάσισαν να δοκιμάσουν τη συνέπεια του απαιτητικού φτωχού, καθώς είχαν διαφορετική άποψη για το αν ο φτωχός στ’ αλήθεια θα τηρούσε τον όρο που ο ίδιος έβαλε. Ο ένας είχε πειστεί πως ο φτωχός ήταν αδιάλλακτος, τόσο απόλυτα που εξέφραζε την απαίτησή του. Ο άλλος ήταν βέβαιος πως, στο χάλι που βρισκόταν, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσει οποιοδήποτε ποσόν του χαριζόταν. «Κανείς δεν είναι τόσο ανόητος», ισχυρίστηκε. Έτσι, έβαλαν σ’ ένα σακκούλι 99 φλουριά κι ένα πρωί τα τοποθέτησαν μπροστά στο ιερό, εκεί που στεκόταν πάντα ο φτωχός και προσευχόταν. Όποιος από τους δύο κέρδιζε, θα έπαιρνε από τον χαμένο το μερίδιό του από τα 99 φλουριά συν 100 ακόμα. Έμειναν κρυμμένοι ώστε να μην πάρει τα χρήματα κανένας άλλος και περίμεναν.

Πού ήθελε ο Πλάτων να ιδρύσει την «Πολιτεία» του;

Κανένα πλατωνικό έργο δεν έχει συζητηθεί περισσότερο από την «Πολιτεία». Πρόκειται για έναν διάλογο περίτεχνο και σύνθετο, στον οποίο ο Σωκράτης περιγράφει μία ιδανική πόλη ή, πιο σωστά, ένα ιδανικό πολίτευμα. Ωστόσο, δεν πρόκειται για οικονομικοπολιτική πρόταση, όπως ξεκαθαρίζεται από την αρχή κιόλας του διαλόγου, αλλά για μία συζήτηση με θέμα την ύψιστη αρετή· τη δικαιοσύνη.
Οι πρωταγωνιστές του έργου προσπαθούν να ορίσουν τη δικαιοσύνη ως αρετή της ψυχής και να διαπιστώσουν αν συμφέρει να έχει κάποιος αυτή την αρετή ή αν ο δίκαιος άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι δυστυχής. Ακούγονται διάφορες θεωρίες περί δικαίου, οι οποίες ήταν δημοφιλείς τότε, και κάποια στιγμή, η παρέα ζητά από τον Σωκράτη να διερευνήσουν το θέμα βαθύτερα. Ο Σωκράτης σκαρφίζεται ένα τέχνασμα, μία μέθοδο, που κατά τη γνώμη του θα τους οδηγήσει ασφαλέστερα σε έναν ορθό ορισμό της δικαιοσύνης:
« … προτείνω να εξετάσουμε το ζήτημα όπως εάν κάποιος έβαζε ανθρώπους με αδύναμη όραση να διαβάσουν μικρά γράμματα από μακρινή απόσταση, κι ύστερα κάποιος αντιλαμβανόταν πως τα ίδια γράμματα, αλλά μεγαλύτερα, είναι γραμμένα και σε κάποια άλλη επιφάνεια μεγαλύτερη, και θα τους φαινόταν, νομίζω, ανέλπιστη τύχη αν κοιτούσαν τα μικρότερα αφού πρώτα είχαν διαβάσει τα μεγαλύτερα, κι εξέταζαν αν είναι ίδια με εκείνα… λέμε πως η δικαιοσύνη είναι ιδιότητα ενός ανθρώπου· δεν μπορεί, όμως, κατά κάποιον τρόπο, να είναι και ολόκληρης πολιτείας; … και δεν είναι η πολιτεία μεγαλύτερη από τον άνθρωπο; …ας αναζητήσουμε στις πολιτείες  πρώτα να δούμε τι είδους πράγμα είναι η δικαιοσύνη· κι ύστερα ας αναζητήσουμε και στον καθένα χωριστά εξετάζοντας προσεκτικά πόσο μοιάζει το μεγαλύτερο στη μορφή του μικρότερου» (368d-369a)

Όπως είναι φανερό, ο απώτερος στόχος αυτής της συζήτησης ήταν η εξέταση της δικαιοσύνης ως ιδιότητας «ενός ανθρώπου». Κανείς δεν είχε σκοπό να πάει στην Εκκλησία του Δήμου και να προτείνει ένα νέο πολίτευμα στους Αθηναίους.

Χαμένοι στο πλήθος

«Ο καθένας σας χωριστά είστε αλεπούδες, όλοι μαζί όμως δεν έχετε καθόλου μυαλό. Προσέχετε, βέβαια, τα λόγια του πονηρού ανθρώπου και τον τρόπο που μιλά, αλλά δεν βλέπετε τι πραγματικά γίνεται»  - (Σόλων, απ. 11, 5)
Αυτή είναι ίσως η αρχαιότερη αναφορά στην μετάλλαξη της ανθρώπινης ψυχικής κατάστασης και συμπεριφοράς του ανθρώπου που γίνεται μέλος ενός πλήθους. Τότε, η ατομική ψυχή υποτάσσεται και ενσωματώνεται στη «συλλογική ψυχή» της ομάδας.
Φυσικά, όλοι μας αποτελούμε μέλη πολλών ομάδων, όπως η οικογένεια ή το έθνος. Κατά καιρούς, όμως, σχηματίζουμε και ομάδες προσωρινής φύσης (με τη φυσική μας παρουσία ή εξ αποστάσεως), υπηρετώντας μία συγκεκριμένη ιδέα, την οποία επιχειρούμε να καθιερώσουμε κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Το ανησυχητικό που προκύπτει από την ρήση του Σόλωνα είναι πως, όταν συγκεντρωνόμαστε ως ομάδα, η οξύνοιά μας περιορίζεται ή και εκμηδενίζεται, ακόμα και αν στην ιδιωτική μας ζωή είμαστε ιδιαιτέρως ευφυείς.
Το 1895, ο Gustave Le Bon δημοσίευσε το έργο «Το πλήθος», στο οποίο εξετάζει την αλλαγή στη συμπεριφορά των ανθρώπων όταν ενεργούν ως πλήθος.

Μία υπενθύμιση από το "1984"

"Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει και το μέλλον. Και όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν"
Είναι δύσκολο να συναντήσεις κάποιον που δεν έχει διαβάσει το "1984" του Τζωρτζ Όργουελ. Το έργο αυτό, που δημοσιεύτηκε το 1949 κι έγινε ταινία το 1956, περιγράφει ένα σκοτεινό μέλλον, όπου η σκέψη γίνεται το μεγαλύτερο έγκλημα και τιμωρείται με θάνατο. Για να καταπολεμήσει το έγκλημα της σκέψης, το Κόμμα αλλάζει την ιστορία, παραμορφώνει τη γλώσσα αλλάζοντας ή εξαφανίζοντας τις έννοιες που βλάπτουν την εξουσία του, ελέγχει τα ανθρώπινα αισθήματα.
Οι τεχνικές που περιγράφει ο Όργουελ είχαν ήδη εφαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό τόσο στη ναζιστική Γερμανία όσο και στην Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Η προπαγάνδα αυτών των καθεστώτων θύμιζε έντονα στον αναγνώστη τον κόσμο που περιγράφει το "1984" και οι αλλαγές που επήλθαν μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, τον έκαναν να τον ξεχάσει.
Αν και η φανταστική "Ωκεναία" με την Αστυνομία της Σκέψης και το Υπουργείο Αλήθειας που λέει πάντα ψέματα, δεν έγιναν πραγματικότητα, δεν βλάπτει να τις θυμόμαστε πότε -πότε και να έχουμε τον νου μας.

Η Διπλή Σκέψη 

"Να λες ηθελημένα ψέματα ενώ πιστεύεις ειλικρινά ότι είναι αλήθεια, να ξεχνάς όλα τα γεγονότα που έχουν γίνει ενοχλητικά, και όταν χρειάζεται, να τ' ανασύρεις από την λήθη, μόνο για το χρονικό διάστημα που πρέπει, ν'αρνιέσαι την ύπαρξη μιας αντικειμενικής πραγματικότητας, ενώ την ίδια στιγμή ξέρεις πως η πραγματικότητα αυτή υπάρχει. - όλα αυτά είναι αδήριτη αναγκαιότητα. Και μόνο να χρησιμοποιήσεις την έκφραση διπλή σκέψη, πρέπει να μετέλθεις της δυαδικότητας της σκέψης, γιατί μετο να χρησιμοποιείς αυτή την έκφραση, παραδέχεσαι ότι αλλάζεις την πραγματικότητα. Μετά, ξαναβάζεις σε ενέργεια τη διπλή σκέψη, σβήνεις τούτη τη γνώση και αυτό συνεχίζεται επ' άπειρον με το ψέμα να προπορεύεται της αλήθειας. Έτσι με το σύστημα της διπλής σκέψης το Κόμμα μπόρεσε - κι ίσως να το μπορεί για χιλιάδες χρόνια ακόμα - να αιχμαλωτίσει την πορεία της ιστορίας."

Η Νέα Ομιλία

"Καμία λέξη στο λεξιλόγιο Β δεν ήταν ιδεολογικά ουδέτερη. Πολλές από αυτές ήταν ευφημισμοί.

Φόβος ή Ελπίδα;

Η ελπίδα και ο φόβος, τα πιο αποτελεσματικά όπλα στα χέρια της εξουσίας, διεκδικούν σε λίγες ώρες την ψήφο μας. Ένα ύποπτο αγαθό σταλμένο απ’ τους θεούς και ο γιος του θεού του πολέμου.

 Ο Δίας φρόντισε να τοποθετήσει την ελπίδα μέσα στο πιθάρι της Πανδώρας, μαζί με όλες τις συμφορές που έπληξαν την ανθρωπότητα, όταν εκείνη το άνοιξε. Φροντίζοντας να μείνει η ελπίδα στο πιθάρι και στη διάθεση των ανθρώπων, ο Δίας μπορεί να τους κυβερνήσει ευκολότερα. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ομολογεί πως «ο ηγέτης είναι έμπορος ελπίδας».

Ο φόβος απ’ την άλλη, γιος του Άρη και της Αφροδίτης, μαζί με τον αδελφό του τον Δείμο (τρόμος) συνοδεύουν πάντα τον πατέρα τους στις μάχες. Ο φιλόσοφος Bertrand Russel διαπιστώνει πως «κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου.»

Τι είναι, λοιπόν, πιο επικίνδυνο; Ο φόβος ή η ελπίδα; 

Καλή Χρονιά!

Ας είναι μία χρονιά με λιγότερα εμπόδια, με λιγότερη γκρίνια, με γόνιμη σκέψη και ψυχραιμία.

Σας εύχομαι Χαρά, Έμπνευση και Αφθονία!