Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Το τσίρκο των απελπισμένων βουλευτών

Από τότε που ήμουν παιδί, η επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο και κυρίως στο τσίρκο, ήταν ένας απίστευτος εφιάλτης!
Εκείνα τα ζώα που έπρεπε να ζουν σε κλουβιά, να παριστάνουν τους ανθρώπους φορώντας καπέλα και στολές χορού με τούλια. Που έπρεπε να κάνουν κάθε λογής αφύσικα για το είδος τους  «χαριτωμένα» παιχνιδάκια, με έκαναν να κλαίω με λυγμούς. Γιατί, αν και δεν γνώριζα τότε τι είδους μαρτύρια υφίστανται τα άτυχα ζωντανά για να μάθουν όλες αυτές τις ανθρώπινες ηλιθιότητες, ένιωθα βαθιά στην ψυχή μου τη δυστυχία τους.
Το ίδιο συναίσθημα ένιωσα παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τη Βουλή. Το πιο θλιβερό τσίρκο, με βουλευτές εκπαιδευμένους να πουν και να κάνουν ό, τι χρειαστεί για να σώσουν την πολιτική τους ζωή.
Δεν πιστεύω, όπως οι περισσότεροι, πως είναι αναγκαστικά κακοπροαίρετοι και σατανικοί. Υπάρχουν και τέτοιοι, ασφαλώς, αλλά οι περισσότεροι είναι άβουλα πλάσματα, μαθημένα να ζουν στο κλουβί και να χορεύουν πότε-πότε προς τέρψιν των θεατών. Δεν γνωρίζουν πια πώς να είναι ελεύθεροι, έχουν χάσει την επαφή με την αληθινή φύση του πολιτικού ανθρώπου και ζουν μόνο για τη στιγμή που θα γεμίσει η ταΐστρα τους. Και αν συμβεί κάποτε να ελευθερωθούν, η επιβίωση στον πραγματικό κόσμο φαντάζει ακόμα πιο τρομακτική. Αυτός είναι και ο λόγος που υφίστανται οποιονδήποτε εξευτελισμό, αρκεί να μείνουν στο κλουβί τους.
Ωστόσο, αν και στο τσίρκο κλαίω για τα σκλαβωμένα ζώα, όταν βλέπω τη Βουλή κλαίω για τον εκπαιδευτή. Ένας παρανοϊκός εκπαιδευτής που είναι ταυτόχρονα και ο θεατής. Που νιώθει ως θεατής, αλλά δεν αντιλαμβάνεται ή δεν παραδέχεται πως είναι και εκπαιδευτής.
Ο βουλευτής, για να διατηρήσει την εικονική ασφάλεια που του παρέχει το έδρανο, θα πει και θα κάνει εκείνο που ξέρει πως εμείς θα χειροκροτήσουμε. Και αν κάποια ανάγκη τον υποχρεώσει να κάνει το αντίθετο, θα το παρουσιάσει έτσι, ώστε να νομίζουμε πως είναι αυτό που θέλαμε εξ αρχής. Τον έχουμε εκπαιδεύσει να το κάνει καλά. Σιωπηλά, του έχουμε απαγορεύσει να μιλάει ανοιχτά για δυσάρεστα πράγματα. Με το μαστίγιο του «μαυρίσματος» (ή και του λιντσαρίσματος) και το καρότο της ψήφου μας, απαιτούμε από αυτόν να παρουσιάζεται πάντα ως άγγελος χαράς κι ελπίδας. Ακόμα και αν βλέπει τη λάβα να ρέει καυτή, απαγορεύεται να μας πει πως το ηφαίστειο έχει εκραγεί. Διότι, όταν επέλθει η καταστροφή και το χωριό μας γίνει κάρβουνο, όσοι επιζήσουμε θέλουμε να’χουμε κάποιον να σταυρώσουμε. Να πούμε «δεν έφταιγα εγώ, αυτός έφταιγε που δεν το σταμάτησε». Όχι που δεν με ειδοποίησε. Που δεν το σταμάτησε. Αυτός, όχι εμείς.

Δημοκρατία ,όμως, χωρίς Δήμο δεν υπάρχει. Αν δεν «κρατεί» ο Δήμος, που είμαστε όλοι εμείς, τότε ποιος; Αυτός που εκπαιδεύσαμε να κάνει μαϊμουδιές για να διασκεδάζουμε και να προσφέρουμε εύκολα άλλοθι στον εαυτό μας; Αυτός που δεν τολμά να μας δυσαρεστήσει γιατί θα τον αφήσουμε νηστικό και θα τον μαυρίσουμε στις βουρδουλιές;
Αθώοι λοιπόν οι πολιτευτές μας;
Όχι βέβαια! Γιατί σε αντίθεση με το ζώο του τσίρκου που δεν μπορεί ούτε να πάψει να υπακούει ούτε να φύγει, ο βουλευτής μπορεί, αν το θελήσει. Αλλά δεν θέλει. Υποφέρει, αλλά αν επιχειρήσει να απεγκλωβιστεί, φοβάται πως θα υποφέρει περισσότερο. Και προτιμά να υποφέρει με τον τρόπο που έχει συνηθίσει παρά να αντιμετωπίσει άγνωστους φόβους. Είναι επιλογή του. Βέβαια, θα μου πείτε, κάποιοι σηκώνουν κεφάλι και εκφράζουν τη γνώμη τους με θάρρος και διαγράφονται κ.τ.λ. Μα και αυτοί το κάνουν για να γλείψουν τα χέρια του αφέντη. Τι θέλει σήμερα ο «κυρίαρχος λαός;». Λαχανοντολμάδες; Θα πάνε στο μαγειρείο που σερβίρει λαχανοντολμάδες. Και αν περάσουν τα χρόνια και η μπογιά τους, τότε θα κάνουν την ηρωική τους έξοδο, σαν την γέρικη μαϊμού, που προτιμά να πεθάνει παρά να χορέψει άλλη μία ρούμπα. Άλλωστε, έχει αποθηκεύσει αρκετές μπανάνες για να ζήσει μακριά από τον αφέντη τα λίγα χρόνια που της απομένουν.
Τέτοιο τσίρκο φτιάξαμε κι έτσι εκπαιδεύσαμε τον θίασο που υποτίθεται πως πρέπει να αποφασίζει για τη ζωή μας με σύνεση και γενναιότητα. Τους μισούμε και μας σιχαίνονται. Τους δοξάζουμε και μας χαϊδεύουν. Τους χαρίζουμε ψεύτικους επαίνους και μας εξαπατούν. Διασκεδάζουμε όλοι μαζί στο τσίρκο της απάτης και όλοι μαζί προετοιμάζουμε τη μεγαλειώδη αυτοκτονία μας.
Βέβαια, είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου και κάθε λαού να αυτοκτονήσει, αν το επιθυμεί. Είναι όμως υπέρτατη ανοησία να κατηγορεί το όπλο με το οποίο αυτοπυροβολήθηκε!

Αντλώ ευτυχία από τα ζώα που ζουν ελεύθερα, ακόμα και αν αυτό είναι πιο επικίνδυνο για εκείνα ή για μένα. Δεν θέλω να μοιάζουν με ανθρώπους. Θέλω να μοιάζουν με αυτό που είναι. Πιθανολογώ πως παρόμοια ευτυχία θα αντλούσα από μία Βουλή με ελεύθερους βουλευτές, που θα προτιμούσαν να ζήσουν πολιτικά μία μόνο μέρα με αξιοπρέπεια, παρά σαράντα χρόνια να κάνουν τον καρνάβαλο για να μας διασκεδάζουν. Ποιος είναι όμως αποφασισμένος να ψηφίσει ως εκπρόσωπό του έναν άνθρωπο που θα του λέει την αλήθεια κατάμουτρα; Ποιος εκπαιδευτής θα πήγαινε να κάνει παλληκαριές σε ένα λιοντάρι που έχει μεγαλώσει στο φυσικό του περιβάλλον;
Δεν ξέρω αν ποτέ κατορθώσουμε να αλλάξουμε αυτή τη σιχαμερή συνήθεια, αλλά ως τότε, όταν υποφέρουμε από τις αποφάσεις που παίρνουν οι βουλευτές που επιλέξαμε, πιο πολύ θυμώνω με εμάς και λιγότερο με αυτούς.
Στο τσίρκο πάλι, όταν ένας εκπαιδευτής δέχεται επίθεση από το σκλαβωμένο λιοντάρι, είμαι πάντα με το λιοντάρι!